Yitiyorum kendi kendime
ruhum yaşlanıyor
sana bakıyorum ama göremiyorum içini
okuyamıyorum içindeki gizemi
öyle uzaktaki kalp kalen giremiyorum
surlarında dolaşmak istiyorum ama
bir kuytu köşeye siniyor, büzüşüp
yırtıp atılıyorum
karşımdasın ama boşluğunu görüyorum
göz bebeklerinin siyahlığında boğuluyorum
eksik bir şeyler var adını söyleyemiyorum
öyle anlamsız
öyle anlatılmaz
öyle ırak
öyle kurak bir yer ki burası
çöl ortası
sanki dokunsan serap gerçeğe dönüşecek gibi
öyle anlamlı
öyle heyecanlı
öyle yakın
öyle cennet gibi burası
dokunsan yeter gibi...
Ewren
