SEV EMRİ…

Bu kalbe yeniden sev diyemem

Bu şehri yeniden sev

Bu evi yeniden sev

Dokunduğun her eşyayı yeniden sev diyemem

Karış karış

Arşınladığım kaldırımları

Gecelerin ayazında beklediğim

Sokak lambasını yeniden sev diyemem

Soğuktan buruşmuş ellerimi

Isıtmak için nefesimi

Doldurduğumda avuçlarıma

Yine sen koktu oksijenim

Yine de bu kalbe yeniden sev diyemem

Elimde değil

Seni özlüyorum

Sırf gururumdan

Sana yeniden ihtiyacım var diyemem

Dilim söyler ama

Bu kalbe yeniden sev emrini veremem…

                                                           Ewren

İNSAN KOSTÜMÜ

Ser’de bir acım var

Dokunupta hissemediğim

Hüzünlenip

Küsüp kendime

Boşlamışlığımın ötesinde

‘dur’ diyememek

‘gitme’ sözünü söyleyememek

Önüne durup

‘affet beni’ sözcüğünü dilime getirememek

Şimdi olan oldu!

Sensiz kaldım ya!

Boşuna arşınlıyorum artık kaldırımları

Bu sıcakta donuyor ya ayaklarım!

Gözlerimde şaşkınlığım

Şaşırmışlığımmış bu vedaya

Şişmiş gözlerim

Kan çanağı olmuş göz yuvalarım

Gitsem diyorum!

Gidemiyorum

Kalsam diyorum!

Kalbim isyan ediyor

Bitiremiyorum

Anlatamıyorum işte

Söz geçiremiyorum kendime

Kafamı duvardan duvara vuruyorum

Yoluyorum saçlarımı

Havaya savuruyor

Bakakalıyorum kendime aynada

Bu ben değilmişim meğer

İçinde gizlendiğim insan kostümüymüş

Ne kötüymüş

Ne kötüymüşüm

Kör kütük aşık

Sevda sürgünüymüşüm…

                                    Ewren