ŞU DÜNYANIN EVHANIMA ŞAHİTTİR PARMAKLARIM…

Şahittir parmaklarım

Olana bitene

Olanca gücümle

Yokolmaya hazırlanırken

Yazılan kaderime

Boynuma vurulmuş kederli kelimelere

Şahittir parmaklarım

Tutulan dileğime

Yakılan mumlara

İçi izmarit dolu kül tablalarına

Elimin izi kalmış kadehlere

Şahittir parmaklarım

Yüzüme sürdüğümde

Gezindikçe

Gelip gitmelerin

Benim gel-gitlerime

Şahittir parmaklarım

Tutamayınca verdiğim sözlere

İhanetim

İhya ederken kendimi

Kalakalmışlığın koynunda

Ben kehanetim

Sana ait

Şahittir parmaklarım

Yanlış kalplere girilen

Yanlış yollara

Çıkmaz sokaklara

İçinden çıkamadığım şu dünyanın

Evhamına

Yazdığım parmaklarım şahittir…

                                                           Ewren

YIKMA İÇİMDE KURDUĞUM BÜTÜN CAMDAN EVLERİ…

Telefonun ucunda ağlat beni

Savur yüzüme yüzüme bana ağır

Ruhuma ağır gelen itiraf cümlelerini

‘’yok’’ de!

‘’yok ol!’’ de!

Ama başka bir şey söyleme!

Paramparça etme kurduğum hayalleri

İkimize dair

İkimize ait olan hatıralara

‘’yalandı’’

‘’sahteydi’’

‘’hepsi oyundu’’ deme

Yıkma içimde kurduğum bütün

Camdan evleri

Ama nafile!

Devamsız

Duraksız

Bir ayrılık habercisi olan harfleri

Beynime işlemeye devam ediyorsun

Tek tek

Teker teker

Kalbime saplıyorsun sözcükleri

Hepsi birer mızrakmış gibi

Kanayan kalbim

Duran beynim

Silmeye çalışıyor şimdi

İkimize dair

İkimize ait anıları

Sızım sızım

Titrek ve ürkek bir sancı

Hissettiğim

Tıpkı öksüz bir çocuğun ağlaması gibi

Sen de ağlat beni

Aldığın ‘’Ah’’ larla birlikte yaşa şimdi

Sonsuza kadar

Sonuna kadar…

                        Ewren