KOŞARKEN SIRTINDAN VURULDU RUHUM…

Koşarken sırtından vuruldu ruhum

Yana yakıla ararken

Sıkılmışken

Kaçarken dönülmez kaderinden

Bir bıçak darbesiyle sarsıldı

Kanata kanata

Kanaya kanaya dış dünyasına

veda eder gibiydi

süzülürken gözyaşları bulutlara doğru

yerçekiminden hafif

söyleyecekleri ağır geliyor sanki

‘’bu benim kaderim değil’’ der gibiydi

Daldı gitti

Uzaklara

Ufka doğruydu haykırışı

Ruh eşini arıyordu

Göç etmeden bu alemden

Sıkıca bir sarılmak istiyordu

Son kez

Bir kez daha

Ruh eşinin ellerine dokunmak

Gözlerine bakmak

İçinde kaybolmak

Veda etmek istiyordu

Aldı eline gökyüzü maviliğini

Bembeyaz bulutlara yazıyordu

‘’Hoşça’’

‘’kal’’…

                        Ewren