MEKTUP’TA KİFAYETSİZ KELİMELERİM VARDI…

Bekleme beni artık

Yolum uzun

Durağım yok

Durağan değilim

Devamlı bir asfalta düşüyorum

Ortalarındaki beyazlıklardan kaçıyorum

Yolun ne yanına koysam kendimi

Kendiliğinden akıyor ruhumun suları etrafa

Bekleme beni artık

Gelecek ayaklarımı çoktan koparmışlar bedenimden

Gelecek kaygımda yok zaten

İnadına yaşıyorum

Sonuna kadar giderim diyordum

Yanılmışım

Sonu yokmuş anca anlıyorum

Bekleme beni artık

Cayır cayır yanan bir kalbim vardı

Sönüyormuş zamanla

Küllerinden bazen yeniden doğuyor

Bazen de olanca gücüyle kendini nadasa bırakıyormuş

Yenilmeden hayata

Yenik düşmeden kendime

Kaldığım yerde mutlu olmalıymışım

Bekleme beni artık

Gelemeyeceğim

Ne gelecek cesaretim kalmış ruhumda

Ne de bir umut ışığa dair

Tutamıyorken zamanı

Ellerime alamıyorken geçmişimi

Yok olmanın eşiğinde

Sonsuzluğa katılmanın sınırlarında dolaşırken

Buhranların ortasında kalakalmışken

Beni dinle!

Bekleme beni artık

Bir mektup bıraktım sana

Uçları yanık ve yırtık

İçinde kifayetsiz kelimeler var

Aşkım’a dair

Söz ver,bensiz mutlu olacaksın

Yoluna gideceksin

Benim yaptığım gibi yapmayacak

Sonuna varacaksın

Onun için gel beni dinle!

Beni bekleme artık…

                                    Ewren