BENİMKİSİ FAKİR İNSANIN GÖRDÜĞÜ,ÖLÜM DÖŞEĞİNDEYKEN SON DÜŞÜ...

Alaca renginde göründü herşey gözüme

‘’sıla çekmek koymaz adama’’ diyor şarkının bir yerinde
Ben ne sılalar,ne hasretler gördüm geçirdim
Lakin bu hasretlik çok ağır geldi bana bu şehirde
Kırlara çıktım bugünün öğleninde
Altımda bisikletim
Çevirdikçe
Pedallar döndükçe
Arkamda bırakıyorum umutlarımı
Rüzgarın sesini duyuyorum alnımdan geçtiğinde
Yolun yokuşunu çok büyüttüm gözümde
Göz açıp kapayıncaya kadar çıktım yokuşu
Ayaklarımda derman kalmadığını bile bile
Tekrar yollar düştüm arkamda hayallerimle
Ama nasılsa yorulmuşum
Durduruyorum,beni bir diyardan bir başkasına götüren
Beni hasretliklere sevk eden
Ve ilk defa ben acımasızca
‘’yüreğinin götürdüğü yere git’’ diye direten
Bisikletimden,
Çıkarıyorum cüzdanımı,telefon numaraları gözüme takılıyor
Bankın bir köşesinde
Eskileri kafamda yad ede ede
Çıkıyorum bu dünyadan
Hatıralarıma giriyor kalbim benden habersizce
Bende izin verdim bugün umutlarıma,hayallerime
Girebilirler bugün düşlerime
Ama bana söz vermeliler
Eski defterleri karıştırmayacaklar
Mesela
Baharları göstermeyecekler
Karanfilleri,gülleri
Kardelenleri
Karzantem çiçeklerini anlatmayacaklar
Ayazları hissettirmeden
Camımdaki buğuları silmeden
Adın yazılı olan duvarlarıma dokunmadan
Sevdayı göstermeliler,yüreğimde sevda olmadan
Ne bileyim!
Aklınıza gelecek her türlü sevda objesini
Bana hissetmemelerini istiyorum
Ne kadar zor olduğunu bende biliyorum
Sevdayı anlatacak tek şey var benim için
Boynumdaki kolyem
Taktığım bileklik
Ve yüreğimde yarım kalan şiirlerin
Tamamlanmamış sözleri,heceleri
Ve kırık dökük bir sevdanın adı
Farkında mısın?
Çok ‘’sevda’’ dedim bu satırların içinde
Sevdanın anlamını yitirdim tekrarlaya tekrarlaya aynı sözcüğü
Benimkisi fakir bir sevda insanının
Ölüm döşeğindeyken gördüğü son düşü...
                                                                       Ewren