İÇİME SIĞDIĞINDA DIŞIMDA KALIYORSUN...

İçime sığdığında dışımda kalıyorsun

Aynaya baktığımda gözüme kamaşıyorsun
Kör oldum aynanın karşısında
Oyuncak,tahta tekerlekler dönüyor kader çemberimde
Kıskançlık diz boyu
Kendimi engelleyemiyorum senin karşında
Cümleler düğümleniyor dilimin ucunda
Kelimeler boğazımdan süzülmüyor bir su gibi
Damla damla dökülüyor yeryüzüne yağmurlar
İçimde ise kar yağıyor
Mevsimler birbirine girdi
Sen uzak bir şehirde belki üşüyorsun
Ama bilseydin yüreğimdeki sıcak duyguları
Üşümezdin
Tersine
Yanardım sevdamın ateşiyle
Seni saramamak
Nefesini boğazıma dolduramamak
Dudaklarından dökülen sevda tümcelelerine dokunamamak
Üzüyor beni
Gerisi
Boş kelamlar silsilesi
Zalim bir sevdaya vuruldum vurulalı
İçimdeki ateş zaten hep hardı
Ve hep bana yalnızlığın krallığı kaldı
Bir şatoda yaşıyorum
Yüreğimin derebeyiyim
Odalar bomboş
Sessiz ve sakin
Ve bir o kadar da vurgun yemiş
Gece çökünce
Etraf sessizliğe bürününce
İçim eziliyor
Gündüzleri etraf pür neşeyken
Geceleri beni kedere itiyor şehrim
Sonra dolanıyorum bütün koridorları
İçimin hizmetkarlarını arıyorum
Yoklar hiçbiryerde
Hatıraların karşılıyor her koridorun sonunda
Ağlayarak dönüyorum koridorlardan geri geri
Kokun sinmiş eşyaların üzerine
Ve her nefes alışımda seni daha çok özlüyorum
Ve seni her içime çekişimde
Senin olmayı diliyorum...
                                               Ewren