BİR EL OMZUMDA,PAMUK SERTLİĞİNDE...

Kapıyı çekip çıktım

Sesi içimde yankılandı
Bencil ruhum beni ona adadı
Ama ruhsuz bedenim
Kapıyı çekip çıktı
Karanlık bir şehir karşıladı beni
Işıksız
Dipsiz bir kuyuda dolaşıyordum
Adımlarım hedefinden uzaktaydı
Dönemiyordum da!
Yolumu şaşırmıştım,yorulmuştum
Çöktüm dizlerimin üzerine
Bir dua ettim
Adını sayıkladım,aman Tanrım adını unutmuştum
Beynim çalışmıyordu
Düşüncelerim donmuştu
Kadınımın sesini unutmuştum
Şehir yokoluyordu
Yıkılıyordu
Çöküyordu
Benim şehrim gidiyordu benden
Uzaklaşıyordu bedenimden
Sırf kapıyı çekip çıktım diye
Cezalandırıyordu beni
‘’haksızsın’’ diyordu
‘’zalim sensin’’ diye haykırıyordu
Ve sonra
Bir el omzumda
Pamuk sertliğinde
Konuşamıyordum
Sadece omzumun üzerinden baktım
Beyaz bir ışık görüyordum
Sonra giderek netleşiyordu bu beyazlık
Giderek sen oluyordun
Şehrim geri geliyordu
Evler,sokaklar,kaldırımlar
Yeniden yerlerini alıyorlardı şehrimde
Affetmiştin beni
Hissediyordum seni
Sarıldın bedenime
Kanlarım yerine geldi
Beynim çalıştı
Düşüncelerim ısındı
Ve sonra sarıldın bana
Hiç kopmamacasına...                                   

                                     Ewren