BU SONBAHARDA...

Büzüşmüş bu sonbaharda ruhum

Yüzüstü bırakmış bedenimi
Tuhaflık nerede bilmiyorum
Yabancılık çekmek mi?
Yalan çıkmak mı?
Yoluna çıkamamak mı?
Saklanıyorum her seferinde yolun başındaki
Sokağın köşesine
Ellerim terliyor bu ayazda
Bir heyecan ki kalbimde
Duracak zannediyorum
Damarlarımdaki kanlar benden habersiz
Kalbime akıyor
Ayaklarım hareket etmiyor
Kaskatı kesiliyorum
önce rüzgarın geliyor bana doğru
sonra saçların o rüzgarda yüreğime savruluyor
bütün cesaretim yerlerde sürünüyor
gözlerim bulanıklaşıyor
buğulu bakıyorum artık dünyaya
yanımdan geçiyorsun
hani o saklandığım sokağın köşesinden
kokun bedenimi sarıyor
çepe çevre dolanıyor
boğuluyorum bu misten
iki kelime kurup ta
yol alamıyorum gönlüne doğru
bakakalıyorum ardından
yüzüm düşüyor yerçekimin yüzünden
ufak ufak büzüşüyor yeniden ruhum
bedenim hissizleşiyor
çöküyorum kaldırıma
kalkacak mecalim yok
ellerimle yeniden yeşertiyorum
umut tomurcuklarımı
bir dahaki sefere diyorum
iki kelime edeceğim diyorum
sadece iki kelime
seni seviyorum…
                        Ewren